Sona, telli etwahl konusunda Demacia'nın en büyük virtüözü ve yalnızca zarif akorları ve renkli aryalarıyla kendini anlatıyor. Böylesine nazik halleri onu soyluların gözbebeği yapsa da bazı diğer insanlar büyülü melodilerinin gerçekten sihir yaydığından şüpheleniyor ve bu da Demacia'da hiç mi hiç tasvip edilmeyen bir durum. Yabancılara sesini çıkarmayan ama yakın dostları tarafından bir şekilde anlaşılan Sona, armonilerini yalnızca yaralı arkadaşlarının acısını dindirmek için değil, kendisinden şüphelenmeyen düşmanlarını ortadan kaldırmak için de kullanıyor.